SPYCIMIR – z Dębian, Piasku, Tarnowa, Melsztyna
(ok. 1280 – 27 III 1352)
1312 – łowczy krakowski (łac. venator ) po Tomaszu
1317 – kasztelan sądecki
1319 – kasztelan wiślicki
1320 – wojewoda krakowski po Tomisławie
1322, 1332, 1335, 1354 – w poselstwach króla Łokietka
7 III 1330 – założył miasto Tarnów i zbudował zamek
1331-1350 – kasztelan krakowski po Nawoju z Morawicy
27 września 1331 – bił się z Krzyżakami pod Płowcami
1340 – rozpoczął budowę zamku w Melsztynie
Z lat 1334 i 1339 pochodzą zachowane pieczęcie kasztelańskie krakowskie Spycimira z Tarnowa i Melsztyna.
Średniowieczny kronikarz Jan Długosz o Spycimirze herbu Leliwa:
Był to mąż prawy, obrotny, wielki i doświadczony kraju miłośnik, pod którego sterem wszystkie sprawy królestwa szły szczęśliwie, i za którego przezornem staraniem zebrane zostały wkrótce wielkie bogactwa i napełniony skarb Rzeczypospolitej.
Rafał – kasztelan wiślicki i starosta Rusi
(1318 w Sandomierzu – 7 XII 1373)
Komes na Tarnowie, na Rzemieniu i Rzochowie, na Mielniku i Wielowsi.
Młodszy syn kasztelana krakowskiego -komesa Spycimira z Melsztyna. Był żonaty z Dzierżką herbu Mądrostki z Wielowsi.
– pobudował gotycką pierwocinę zamku Rzemień
– dał początek osadzie służebnej, która stała się wsią szlachecką
Jan lub Jaśko, syn Rafała – kasztelan sandomierski
(1349 – 1409)
Komes na Tarnowie, Rzemieniu, Rzochowie i Wielowsi.
Był żonaty z Katarzyną.
– po ojcu otrzymał liczne dobra ziemskie i dziedziczny zamek w Rzemieniu
– założył miasto Rzochów jako Zochow
– 26 VII 1400 w akcie królewskim świadczył własnym imieniem i urzędem wznowienie europejskiej działalności przez wyższą uczelnię w Krakowie
Książę Stanisław Lubomirski – wojewoda krakowski herbu Drużyna czyli Szreniawa bez Krzyża
(1583 – 16 VI 1649)
Z Wiśnicza, Jarosławia, Rzemienia, Żochowa, Karniowic, Mielca, Kolbuszowej, Lubartowa, Łańcuta, Przeworska, Ostropola, Sierczy i Połonnego na Wołyniu, Lubowli na Spiszu.
Arystokrata polski zaliczany do najbardziej wpływowych ludzi Rzeczypospolitej w okresie panowania dynastii Wazów. Posiadał 18 miast, 313 wsi i 163 folwarki.
1638 – wojewoda krakowski
1638 – starosta krakowski
1625 – wojewoda ruski
1620 – podczaszy koronny
1619 – krajczy koronny
starosta sandomierski, starosta sądecki, starosta spiski, starosta zatorski
1621 – obrońca twierdzy Chocim w bitwie z Turkami
1595 – tytuł hrabiowski
1647 – tytuł książęcy SIR
Książę Aleksander Michał Lubomirski
(1614 – XII 1677)
Z Wiśnicza, Rzemienia, Międzyrzeca Koreckiego.
Starosta sandomierski, zatorski, bydgoski, golubski, rycki, płoskirowski, niepołomicki, lubaczowski. Posiadał 2 zamki (Wiśnicz i Rzemień), 3 miasteczka (Rzochów ?), 120 wsi, 57 folwarków, 7 starostw.
1643 – podczaszy królowej
1645 – koniuszy kor.
1668 – woj. krakowski
Ojciec Stanisław Lubomirski (1583 – 17 VI 1649)
Matka Zofia Ostrogska (1590 – 1622)
Syn Józef Karol Lubomirski – książę (1638 – 1702)
Książę Józef Karol Lubomirski – hrabia na Wiśniczu, Jarosławiu i Tarnowie
(1638 – 1702)
Posiadał wiele dóbr w Królestwie Polskim, w tym starostwa: sandomierskie, zatorskie, niepołomskie, soleckie, lubaczowskie i ryckie.
Dziedzic klucza dóbr rzemieńskich – zamku w Rzemieniu i miasta Rzochowa.
1683 – koniuszy koronny
1692 – marszałek nadworny koronny
1702 – marszałek wielki koronny x Teofila Ludwika z Zasławskich (1655 – 8 XII 1709)
Córka Teresa (1685 – 1712)
Syn Aleksander Dominik (przed 1693 – 1720) z Wiśnicza, Jarosławia, Tarnowa, Baranowa. od 1702 właściciel ordynacji ostrogskiej, starosta zatorski, rycki Córka Marianna (1693 – 1729) dziedziczka ordynacji Ostrogskiej
Książę Józef Lubomirski hrabia na Wiśniczu, Jarosławiu i Tarnowie
(ur… – zm. 1755)
Posiadał wiele dóbr w Królestwie Polskim. Dziedzic klucza dóbr rzemieńskich – zamku Rzemień i miasta Rzochowa. Podstoli litewski.
Córka Marianna (1693 – 1729) żona kniazia Pawła Sanguszki
Księżniczka Marianna Lubomirska hrabianka na Wiśniczu, Jarosławiu i Tarnowie
(1693 – 1729)
Posiadała wiele dóbr w Królestwie Polskim, w tym starostwa.
Dziedziczka klucza dóbr rzemieńskich – zamku w Rzemieniu i miasta Rzochowa. x ślub z kniaziem Pawłem Karolem Sanguszką.
Janusz Aleksander Sanguszko herbu Pogoń Litewska
(5 V 1712 w Lubartowie – 14 IX 1775 w Dubnej)
od 1735 – miecznik wielki litewski
1750 – 1760 – marszałek nadworny litewski VIII i ostatni ordynat Ostrogski
Syn Pawła Karola, marszałka wielkiego litewskiego, brat: Janusza Modesta, starosty krzemienieckiego, Józefa Paulina, marszałka wielkiego litewskiego i Hieronima Janusza, generała. Jego dziadkiem był Józef Karol Lubomirski, marszałek wielki koronny. Za życia hulaka i utracjusz, dokonał w 1753 tzw. „transakcji kolbuszowskiej”, tj. podziału ordynacji ostrogskiej pomiędzy kilka domów magnackich oraz szlachtę, co stało się powodem wielkiego skandalu polityczno-dyplomatycznego i wpłynęło wydatnie na kształtowanie się wewnętrznych stosunków w Rzeczypospolitej.
Został odznaczony Orderem Orła Białego 11 sierpnia 1736 roku w Dreźnie.
Elżbieta Drużbacka z Kowalskich
(po 1695 na terenie Wielkopolski – 14 III 1765 w Tarnowie)
Była damą dużego formatu, kobietą wykształconą, obytą w literturze. Doskonale władała francuzczyzną.
1740-1755 w dzierżawionych od Lubomirskich dobrach zamku rzemieńskiego mieszkała poetka doby baroku i czasów saskich -Elżbieta Drużbacka. Przez wiele znakomitości z literackiego otoczenia dworu królewskiego otrzymała kilka określeń: polska Safona i Muza sarmacka.
Związek małżeński ze skarbnikiem żydaczowskim wprowadził ją do dworów w widłach Wisły i Sanu. Przez pewien czas dzierżawiła wieś Cieplice k. Jarosławia, potem dobra zamku Rzemień k. Mielca. Głównie z pobytem na zamku w Rzemieniu jest związana jej twórczość literacka. Wiersze to panegiryki i utwory krytyczne wobec niektórych przejawów życia sfer magnackich. W zbiorze wydanym w 1752 r. przez Józefa Załuskiego kilka z utworów poetka poświęciła obrazom przyrody i prac wiejskich -„Opisanie czterech pór roku” i „Pochwała lasów”.
1752 – Zbiór rymów duchownych, panegirycznych, moralnych i światowych…
1769 – Historia chrześcijańska księżnej Elefantyny Eufraty
Antoni Szaszkiewicz
(21 II 1903 w Rzemieniu – 19 XII 1969 w Krakowie)
Dziedzic i właściciel majątku ziemskiego oraz zamku w Rzemieniu. 24 X 1942 w Pantalowicach wziął ślub z Zofią Tur-Przedrzymirską (ur. 8 VI 1919 w Przemyślu; jej ojciec Aleksander Tur-Przedrzymirski pieczętował się herbem Łuk; matka Karolina Borek-Prek urodziła się pod koniec XIX w.). Po śmierci Romana Szaszkiewicza wdowa Zofia powtórnie wyszła za mąż (1 XII 1972 w Bytomiu), poślubiając Aleksandra Zborowskiego.