Utworzony na niedostępnej wyspie warownej. Gotycka wieża mieszkalna typu stołp. Postawiona na fundamencie z ciosów kamiennych i pali dębowych, które od średniowiecza dotrwały do naszych czasów i wraz ze współczesnymi wzmocnieniami gruntowymi nadal wspierają okazałą konstrukcję. Górujący nad rozlewiskiem rzemieński zamek typu wieżowego jest w Polsce unikatem – budowlą ceglaną, rodzimą, niezwykle ważną dla Polaka, niczym kamienny stołp dla Szkota.

Prawie trzy wieki od założenia zamku w Rzemieniu, w czasie oblężenia Rzemienia przez Szwedów, silnej warowni z czterdziestoma działami mogło bronić nawet 400 ludzi obsadzonych przez Lubomirskich. Pośrodku zamku na wyspie stała XIV-wieczna wieża murowana, którą otaczał zmodyfikowany przez Lubomirskich, potężnie umocniony, pięciometrowej wysokości bastionowy wał obronny, a dostępu do jedynej bramy bronił most zwodzony.

Rozlewisko rzemieńskie było zasilane leśnymi i polnymi potokami, spływającymi grawitacyjnie z poziomu ok. 200 m n.p.m. do obniżenia gruntu mierzącego nieco ponad 182 m n.p.m. Z czasem, kiedy zbudowano tutaj młyn wodny, ujście wód z akwenu do Wisłoki nazwano Młynówką. Wokół istniały liczne stawy – małe, naturalne zbiorniki bezodpływowe. Niedostępność tego obszaru potęgowały bagna, kępy drzew i zarośli. Książęta Lubomirscy skrzętnie wykorzystali te miejscowe walory i utworzyli doskonały zespół obronny Rzemienia.